Na de bevalling van mijn oudste zoon Joren, heb ik altijd geroepen geen tweede kind te willen. Waarom weet ik eigenlijk niet maar ik vond het wel prima zo. Ik kon al mijn aandacht vestigen op hem en hoefde dit niet te verdelen. Het was echt ons drieën.
Ondanks dat mijn kinderwens voor een tweede kind later nog steeds niet erg groot was, heb ik mijn anticonceptie staafje (anticonceptie staafje die in je arm zit) eruit laten halen. En ben ik weer overgegaan op de normale pil.
Wij samen spraken er soms over en stonden uiteindelijk er wel voor open,maar hadden geen haast.
Maar toch hadden we dit nooit zo snel verwacht, en dat door de pil heen.
Zonder er bewust mee bezig te zijn was ik +- 1.5 jaar na de geboorte van mijn oudste zwanger van ons tweede kind.
Wat waren we blij! Dat dit ons gegund was, zonder poespas en stress. Maar toch gaf het mij ook een ander gevoel. Die ik eigenlijk moeilijk kan omschrijven.
Het was geen verdriet, en ook geen boosheid. Maar dit gevoel bleef wel een tijdje. De angst dat mijn eerste kind op de tweede plek zou komen, want HOE in vredesnaam kun je van 2 kinderen net zoveel houden. Ik kon het mij niet voorstellen, had het gevoel dat ik keuzes moest maken. En/of de angst dat ik zelf een voorkeur tussen mijn kinderen zou hebben. Het was onbekend terrein.
Dit gevoel was niet constant, het geluk bleef voorop staan.
Maar toen wij hoorden dat ons tweede kindje een meisje werd heb ik eerst gehuild. Niet omdat ik geen meisje wou, zeker niet. Zolang het gezond is, was het goed. Nee die ‘angst’ kwam weer naar boven. ‘Iedereen vindt meisjes lief en schattig, ze wordt vast voorgetrokken’
Ik heb hierover gepraat en iedereen verklaarde mij eigenlijk ook voor gek. Maar wat wil je, zwanger van de tweede en een drukke peuterpuber om je heen. Dan word je ook gek en anders maak je jezelf wel gek.
Ik heb dit gevoel proberen los te laten. Dit mocht niet de zwangerschap verpesten.
En we moesten genieten van de laatste paar maanden met zijn drieën. In die tijd heb ik extra veel met mijn zoon geknuffeld, een abbonement bij de lokale Speelboerderij genomen en hebben we veel quality time gehad. Een grote broer worden is ook niet zomaar iets.
Voor hem vergt dat ook veel. Je papa en mama ineens moeten delen met een vreemd klein huilend figuur die hij totaal niet kent.
26 juni 2019 was het dan eindelijk zover. Lize werd geboren. Alle angsten vlogen weg, niks waar ik ooit bang voor was bleek waar te zijn. Joren was de liefste broer van de hele wereld. Wou alleen maar knuffelen en haar op schoot hebben.
En ik? Ik besefte mij dat mijn hormonen de overhand hadden genomen tijdens de zwangerschap.
Je hoeft de liefde voor je kinderen niet te verdelen, het verdubbeld.
